♥ Ziekenhuisshizzle

Wat was het een heerlijke dag 2 weken geleden, lekker met onze lieve vrienden in Alblasserdam aan het water, genieten van elkaar, van het heerlijke weer, de vogels die lekker kwetterden, de rust om ons heen...
Rond het eten werd ik al een beetje minder lekker in mijn hoofd, alles werd wat onwerkelijk om me heen, ik krijg het dan wat warm in mijn nek en mijn keel begint dan te prikken. 

Ik ben even in de caravan gaan liggen om bij te komen, want dat onwerkelijke is iets wat ik al langer ken, eigenlijk al maanden. 

Maar, in de caravan werd het er niet beter op, ik werd eigenlijk alleen maar onrustiger, en ik wilde eigenlijk gewoon naar huis. 

Wat er dan gebeurd is dat ik best wel boos wordt op mezelf, want de dag was heerlijk, waar slaat dit nou weer op?!
Maar goed, het zakte niet, dus halsoverkop alles maar inpakken, en in de auto met de knullen opweg naar huis. 

We waren nog geen 5 minuten onderweg, toen ik merkte dat het echt niet goed ging, mijn hart klom als een jekko omhoog, mijn hoofd werd steeds waziger, ik werd echt helemaal niet lekker. 

Ik zei tegen Jelle dat ie maar moest stoppen en de dokter maar moest bellen, ik voelde me hondsberoerd en voelde me ook steeds zwakker. 

Binnen een paar minuten was de brandweer er om me aan de praat te houden, en niet veel later ook de ambulance, die me in de ambu allerlei toeters en bellen omhingen, en met me bleven praten.
Mijn hartslag was veel te hoog, mijn bloeddruk aan de lage kant, zuurstof in het bloed 100% wat duidt op hyperventilatie, want dat hoort ergens tussen de 95% en 97% te zijn ofzo. 

Tja, wat gaan we doen, gaan we wel naar het ziekenhuis of niet, is het nodig?
Na een flinke poos in de ambulance te hebben gezeten zijn we toch naar het Albert Sweitzer gereden in Dordrecht, want dan hart werd maar niet rustiger. 

In het ziekenhuis werd ik direct aan allerlei kastjes gelegd, ik kreeg een infuus, de cardioloog werd erbij gehaald, en ondertussen waren Jelle en de knullen ook daar, en had ik mijn eerste prachtige boeketje bloemen al in de pocket, de schatten.
Jelle had geregeld dat "oom Willem" ze kwam halen en met ze naar ons huis zou rijden om daar voor ze te zorgen, echt superfijn, thanks nogmaals broer ♥

(En nu ben ik alweer knettermoe, en kan ik dus even niet verder tikken, mijn hoofd knalt bijna! Ik ga even liggen, straks probeer ik nog weer verder te tikken.)

Zo, paar uurtjes later, waar was ik...

Oh ja, in het ziekenhuis.

Goed, het is een heel verhaal, het was allemaal erg naar en angstig, en het heeft zijn sporen wel achter gelaten.

Ze deden 3 keer een cardioversie, dus eigenlijk hebben ze 3 keer mijn hart geprobeerd te resetten, met een antiaritmica. 
Eerst 3cg, toen dat niet werkte 6cg, en toen dat niet werkte 12cg, jongens jongens, wat een horrormiddel was dat! 

Het lijkt net of je hele lijf in de kramp schiet, je wordt helemaal knetterwarm, en voelt je echt heel erg vreemd. Van te voren waarschuwden ze me dat ik me zou kunnen voelen alsof ik dood ging, maar ze verzekerden me dat dat echt bij dat middel hoorde en ik niet bang hoefde te zijn...  (Nee hoor, geen angst, mijn hart gaat voor de grap 170 a 180 keer per minuut...)
Ik voelde me echt heel erg naar! 

Na 3 keer dat middel, en ook nog 2 keer op een andere manier druk uitoefenen en me daarna met een vaart met mijn benen in de lucht gegooid te hebben, besloten ze me maar een flinke dosis rustgevende medicijnen te geven, waar ik dan van in de rust zou belanden. 

Dat laatste is helaas niet helemaal gelukt, want ook toen ik uiteindelijk naar huis ging rond twaalf uur in de nacht, was mijn hartslag nog rond de 120, en voelde ik me flink onrustig. 

Die nacht heb ik niet meer dan een uur geslapen, ik ben echt vreselijk bang geweest. 

Iedere keer als ik wegdommelde schrok ik weer wakker in de angst dat ik doodging, ik wens het echt niemand toe. 

De volgende dag, zondag, toch maar weer richting de hap, want mijn hart bleef tekeer gaan en ik kwam echt niet tot rust.
Maar, omdat ik een bloeddruk had die aan de lage kant was, en het stikheet was die dag, wilden ze me geen betablockers geven, maar gelukkig wel oxazepam.
De volgende dag bij de huisarts kreeg ik ze gelukkig wel, en die zorgden er uiteindelijk, samen met de oxazepam voor dat ik wel ik een beetje tot rust kwam, tussen de angsten door.
Ik kreeg ook slaapmedicijnen, want ook zondag op maandag heb ik amper geslapen, en als je dan totaal niet uitrust kom je in zo'n circel terecht hè, dus naast de oxazepam ook de temazepam, in de hoop dat ik lekker zou slapen. 

Tja... dat had je gedroomd ;-)
2 dagen later weer naar ome dok, hij raadde aan om een anti psychotica te slikken, niet omdat ik psychotisch ben, maar omdat de bijwerking van dat middel zou moeten zijn dat je heel erg suf wordt, en dus zou ik daar lekker op slapen. 

Helaas triggerde dat middel, Quetiapina, bij mij angst en paniek... Dus, ook woensdag op donderdag sliep ik voor geen meter, wat een gedoe...
Jelle heeft toen met de huisarts gebeld, want dat heen en weer rijden heel de tijd vermoeid ook alleen maar, dus toen kon ik weer een ander middel halen.
Ik was door die anti psychotica echt heel naar, dus ik wilde dat eerst uit mijn systeem voor ik weer andere pillen ging slikken, dus die slaappillen heb ik nog even laten staan. 

De vrijdagnacht was eentje die al iets beter was, net als de dagen erna.

Wat een bizarre week eigenlijk, als ik dit allemaal zo optik vraag ik me echt af waar ik was die week, ik weet alles wel maar alles voelt ook vaag en raar ofzo?! 

Het is nu 2 weken geleden alweer, mijn eerste keer in de ambulance en mijn ziekenhuisbezoek. Het is een beetje een rollercoaster geweest, waar ik nog steeds een beetje in zit. En ik zou op een knopje willen drukken dat het over is, gewoon even een knop omdraaien en dan ben ik niet meer paniekerig, angstig of bang, en dan is het weer gewoon klaar. Maar, dat werkt niet zo, ik moet hier doorheen, en ik ga deze reis maar opschrijven. Voor mezelf, om een beetje te kunnen teruglezen af en toe, maar misschien ook wel voor een ander, wie weet kan ik iemand bemoedigen, of helpen, of iemand laten weten je niet alleen bent. Ik hoop dat dit bloggen me helpt mijn schaamte een beetje voorbij te gaan komen, want ik schaam me namelijk wél heel erg, en dat moet nou eigenlijk maar eens afgelopen zijn, ik kies hier zelf ook niet voor ofzo. 

Dus, out in the open, ik heb een angst/paniekstoornis, ben bang voor heel veel dingen terwijl ik dat helemaal niet wil, en er vaak ook helemaal geen reden toe is, maar toch ben ik het... Bang voor ziektes, bang voor dood, bang voor mensen verliezen, bang voor oordeel van mensen, bang voor de spiegel en het monster dat ik daar in zie, bang voor de messen in de keuken, bang voor reizen in een vliegtuig, bang voor altijd bang blijven zijn... En dat is nog maar een kleine greep uit mijn angsten. 
Ik neem jullie mee in mijn hoofd, in de hoop dat daar iets positiefs uit voortkomen zal. 

Welkom bij mijn "breinslingers" 💛